De weduwe van Jan Mahy heeft me een bezoek gebracht. Wat een vreselijk verhaal! En wat voel ik me klein en machteloos tegenover het lijden van deze vrouw. Beschaamd ben ik voor de beuzelarijen die me de voorbije dagen teneergeslagen deden voelen.
Weduwe Mahy’s man is voor haar ogen geëxecuteerd. Van haar twee oudste zonen heeft ze geen nieuws meer, sinds ook zij op 25 augustus ‘s avonds voor het executiepeleton verschenen. Eén van de twee zone, Désiré, 15 jaar, heeft ze zelf zwaar gewond door een kogelschot in zijn zij, zien wegdragen door Duitse manschappen. Maar waarheen? Nadien heeft ze niets meer van de jongen vernomen.
Haar oudste zoon is na het verdwijnen van de soldaten door het keldergat weg gevlucht en in de hoek van een schuur gaan schuilen. Maar de daaropvolgende dag is hij ontdekt en met vele andere gevangenen naar Duitsland gevoerd. Een lot dat ook de weduwe met haar acht jongste kinderen te wachten stond. Op 26 augustus zijn ook zij met de trein gedeporteerd.
Op 19 september 1914 bevinden twee jonge kinderen Marie Louise (9j) en Bernard (7j) Mahy zich in een Duits gevangenkamp. Mogelijk behoren zij tot het gezin Mahy waarvan vader Jan op 25 augustus 1914 voor ogen van zijn vrouw en kinderen in koelen bloede is afgemaakt. Marie-Louise is tot 29 september in het gevangenekamp gebleven, haar jongere broer zelfs tot 31 januari 1915. Er zijn verschillende foto’s bekend van willekeurig opgepakte burgers die in de Duitse kampen van Soltau, Celle of Munster tijdens de eerste oorlogswinter gevangen zijn gehouden. Deze aangrijpende foto toont twee jonge kinderen in het gevangenekamp Munster. Hun identiteit is onbekend. Misschien hebben Marie Louise en Bernard deze kinderen wel gekend? Misschien hebben ze zich samen proberen warm te houden tijdens die koude wintermaanden van 1914-15? Of hebben ze zitten bikkelen naast hun houten kampbarak, om uit de wind te zitten… (foto Munster in alten Ansichten)
